Loslaten

Vandaag aangekomen in Villafranca del Bierzo, de plaats waar ik 9 jaar geleden startte onvoorbereid en wel. Nu heb ik er al een hele trip opzitten en ik ben benieuwd hoe me dit ´laatste´stuk naar Santiago zal vergaan. De afgelopen dagen hebben vooral in het teken gestaan van loslaten. In León had ik afgelopen zondag een rustdag ingebouwd en ik dacht lekker een beetje door de stad te kunnen hobbelen maar ik voelde me te ziek. Gelukkig hoefde ik niet meer over te gegeven, maar daarvoor in de plaats heb ik alles ondergescheten. Bij de gedachten aan eten werd ik spontaan misselijk. Mijn lichaam is een grote wandelmachine geworden, alles staat in het teken van het dagelijks afleggen van een zekere hoeveelheid kilometers en al de rest is daaraan onderschikt. Dat merk je pas goed als je ziek wordt. Eten is nu eenmaal nodig om de machine draaiende te houden. In het begin was dat nog niet zo erg, dan is je lichaam nog niet gewend aan het dagelijks lopen en dan moet je daar voorzichtig mee zijn. Ik had wel voldoende reserves in mijn lichaam zowel in rust als met voedsel dat zich als een kamelenbult in mijn buik had genesteld. Nu, ruim 2 weken later, is het lichaam gehard en pezig en ingesteld op lopen, daar hoef ik niet voorzichtig mee te zijn. De kamelenbult is inmiddels opgegeten, dus nu zijn alle aanvullingen heel belangrijk en op tijd anders krijg je klop, dat merk ik aan mijn manier van wandelen; dan ga ik nog harder stampen in een hoger tempo, ik struikel meer over de rotsige stenen op het pad en mensen kunnen me niet meer verstaan als ik spreek. De hele schijt kwestie was dus nogal vervelend wat betreft het aanvullen van reserves en het niet in bedwang te houden lichaam dat gewoon wil wandelen.

Daar heb ik besloten de controle los te laten. Ondanks dat ik constant naar de wc ren en mezelf de afgelopen dagen heb geforceerd om te eten en te concentreren op het zo lang mogelijk binnen houden van het eten, heb ik gehoor gegeven aan mijn lichaam. Gewoon lopen. Dat is ook een tip die ik een week geleden van een pelgrim kreeg. Als je niet meer weten dan is het antwoord altijd; doorlopen. Ik voelde me een hoop ellende waar de menselijkheid allang van was verdwenen. Alles liet inmiddels los, ik was ook ongesteld geworden en, laat ik jullie de details besparen, het was een vieze bende. Maar ik ben blijven lopen. Loslaten van het decorum en loslaten de controle. Resultaat, gisteren voelde ik me stukken beter en heb ik in de winkel van alles gekocht en achter elkaar opgegeten. Heerlijk! Mijn eetlust is weer terug. Bovendien heb ik mezelf voor een tweede keer getrakteerd op een chique hostal, met eigen badkamer. Ik heb alleen maar geslapen, ben wel 3 keer onder de douche gegaan, en ik heb mijn was ´laten doen´ door de dames van het hostal. Vanochtend heb ik bovendien uitgeslapen, de wekker die om 4 uur afging vond ik een belachelijk idee, vooral in zo´n lekker bed. Ik ben om 5.30u opgestaan ;-)

Vandaag voelde ik me als herboren en vol van energie. De dagen doorvoor voelde mijn benen twee elastiekjes die ik niet recht kon krijgen, of zoals Job zou zeggen, ´mijn beentjes zijn een beetje gebroken´. Ach ja alles gaat voorbij (anitchaaaaaa).

Grappig dat precies in de etappe waarin ik bezig was met het loslaten la Cruz de Hierro zat. Een inmens lelijke berg stenen met een paal erop en een ieniemie kruis erboven opgeplaatst. Pelgrims laten hier een steentje achter dat symbool is voor iets dat ze kwijt willen raken. Vaak zeulen ze zo´n steen al mee vanaf huis en plaatsen dat op de grote berg. Ik was iets praktischer ingesteld en heb een steentje in het dorp voorafgaand aan la Cruz meegenomen, minder zeulwerk. Ik vond van mezelf dat ik de laatste dagen en weken wel genoeg heb losgelaten, dus het steentje was puur symbolisch. De afgelopen dagen hebben voor mijn gevoel ook een louterende werking gehad en het starten van de regen en het onweer gisteren hielpen bij de reiniging meer. De dorre droge aarde is was vaster geworden en ik ben niet voortdurende stof aan het happen en me door de hitte heen aan het werken.

Loslaten de regio Castilla y León, die nu zal worden vervangen door Galicia, waar alle menxen een beetje onverxtaanbaar praten en dat merk ik nu al en waar het meer xzal gaan rxegenen. Vandaag nog in Castilla en morgen de etappe naar O Cebreiro, Galicia.