Rustdag

22 juli 2012 - Castrojeriz, Spanje

Aangekomen in León, meer dood dan levend, heb ik maar besloten om hier een dagje te blijven. Opvallend dat ik al twee stoere jongens-pelgrims ben tegengekomen die lopen te blaten dat ze zo´n 40 tot 50 km per dag lopen, terwijl ik ze toch een paar dagen geleden ben tegengekomen in een Albergue. Ik was echt in de veronderstelling dat ik niet meer dan 35 km per dag liep. Kortom, het is voor sommige een ratrace en ik merk dat ik daar toch heel stiekempjes aan mee doe. Nog steeds geen enkele blaar, geen pijnlijke knieen of peesontstekingen. Ik voel me prima, of eigenlijk ik voelde me prima tot eergisteren.

Na Ledigos en een overnachting in de presidential suite van de pelgrims herberg, had ik een volgeling gevonden. Colin was ook om 4 uur opgestaan om te gaan lopen om 4.30u. De avond daarvoor had ik Colins voeten gezien, die er uit zagen als trenchfeet in het kwadraat, maar hij bleef doorlopen. De snelheid van de wandeling was dus een beetje afhankelijk van Colins voeten, maar ach voor mij was het ook wel goed om wat rustiger te lopen. Het tempo was toch te langzaam voor een etappe van 34 km en we kwamen pas om 14.00u aan. In El Burgo Ranero wilde ik wel weer een keer een goede maaltijd gebruiken in het Spaanse tijdschema. Menu del dia met wijn erbij. Ik weet niet of het de temparatuur was, het late aankomen, het twee weken lopen, of misschien het eten niet goed, maar binnen een uur kwam de maaltijd en meer van voor en achteren weer uit. Ik voelde me goed beroerd. En vooral heel erg zielig. Het is helemaal niet leuk om zielige ik te gaan liggen wezen in een overvolle slaapzaal waarvan de meerderheid mannelijke pelgrims die liggen te snurken en vieze stinkscheten te laten. De volgende ochtend ben ik maar gewoon opgestaan, Colin stond om 4.00u op en ik stond ook maar op want slapen in die stank en in de geluidsoverlast van de slaapzaal was niet te doen. Met moeite een paar slokjes water gedronken...mmm, dat is geen goed teken. Eenmaal aan het lopen voelde ik me beter worden en na 15 km lopen had ik wel zin in een ontbijt. Het bleef mooi zitten en dus maar doorlopen. De wandeling werd alleen maar zwaarder, Colin ging steeds langzamer lopen en aan zijn eindeloze reeks grappen begon langzaam een eind te komen. Op een gegeven moment was er geen punt meer van ommekeer, er waren geen albergues meer, pas in León zelf konden we overnachten. We moesten nog een bergje over voor León en ik keek om en zag dat COlin helemaal groen zag. We gingen even in de schaduw zitten en hij werd helemaal niet goed. Zelf voelde ik me ook niet optimaal, na alleen maar een ontbijt en met moeite een liter water, wat echt te weinig is in deze hitte en met deze inspanning. Ik vroeg hem of ik een auto kon aanhouden zodat ze hem de stad in konden brengen, maar dat wilde hij pertinent niet. Na een paar keer aandringen dat hij een lift moest nemen stond hij op en zei dat hij zich prima voelde.

Het was een slopende situatie. Vanaf de berg zagen we León liggen en de kathedraal konden we goed zien, maar dan weet je dat het nog zeker 5 km is en dus ruim een uur. In de bewoonde wereld aangekomen heb ik Colin gezegd dat hij absoluut een bus moest nemen, want hij ging veel te langzaam en in mijn eigen tempo kon ik het voor mijn gevoel halen. Het voelde een beetje als Mallory en Irvine die de Mount Everest beklommen, op een gegeven moment moet je kiezen voor jezelf. Colin keer een beetje beteuterd, maar ik had geen energie om in discussie te gaan. Onderweg vroeg ik mensen de weg en die leken me niet eens meer te verstaan. Gelukkig liep ik in het oude centrum meteen naar een pension toe en dat was prima, met een hele aardige hospitalera. Ze legde van alles uit en ik kon alleen maar denken: douche en bed. Eenmaal gedoucht ben ik op het bed gestort, met schone lakens, dus geen gepruts met mijn eigen slaapzak een angst voor bedbugs. Ik heb heerlijk geslapen en rond een uur of 7 werd ik wakker. Even naar de buurtsuper gelopen om droge koekjes te gaan halen en water. In een poging te voorkomen dat ik verder nog een schijtspoor ga trekken door de provincie León. Vandaag heb ik maar een rustdag in gelast. Ben even naar de kathedraal gegaan en ik loop hier heel rustig rond, mezelf een beetje ziekjes te voelen. Eigenlijk voel ik prima, maar als ik nog twee weken wil volhouden moet ik nu op de rem, want vocht te kort is echt slopende voor heel je lichaam en ook je voor je mentale toestand.

Bij de kathedraal zag ik bergen pelgrims en het was een prettig gevoel om ze te zien. Sommige gezichten kwamen me bekend voor en ook nog even gesproken met een iets bekender gezicht die duidelijk baalde dat ik gisteren al was aangekomen, terwijl hij de laatste dagen toch wel alle dagen 40 km had gelopen..... De ratrace, waar ik het al over had, laat ik even aan me voorbij gaan. De onophoudelijke stroom aan pelgrims laat ik doorgaan en morgen zal ik me weer tussen hen gaan bevinden. Kijken wie ik dan weer tegen ga komen.

7 Reacties

  1. Ben:
    22 juli 2012
    Ha Margriet. Ik haak weer in met lezen. Is er de afgelopen 2 weken niet van gekomen door m'n eigen vakantie perikelen. Veel succes. Dalen horen er ook bij ;)
  2. Sophie, Bruno, Felix, Oscar, Joy:
    22 juli 2012
    Ha Margriet,
    Wat n verhalen, ik word er al moe van als ik het lees :-). Respect hoor, dat je zoveel discipline hebt en zo gemakkelijk zonder blaren die kilometers maakt. Wij hadden vandaag even geen rustdag, maar n reisdag. Met de auto, en toch ben ik heel moe nu. We zitten nu in Oostenrijk en kwamen uit Merano, Italie. Leuk je verhalen te lezen, succes nog en ook plezier. Want je deed dit toch voor je plezier he? :-)
    Groetjes!
  3. WIes:
    23 juli 2012
    He Margriet,
    Oei, zorg goed voor jezelf hoor!
    Groetjes!
  4. Tante Innebogje:
    23 juli 2012
    "Je moet goed eten!" -Je weet wie dat altijd zei- Dus inderdaad, als eten en drinken niet lukt en je je zo beroerd voelt, is een dagje rust echt noodzakelijk. Elise had een week geleden ook buikgriep en hoewel ze inmiddels prima kan stappen, kon ze die dagen alleen maar zwalken. Kan me dus wel een beetje voorstellen hoe jij over je Pelgrimspas zwalkte ;)

    Hopelijk ben je een beetje bijgekomen van alle ellende en voel je je nu weer een stuk beter!

    X van mij en je nichtjes
  5. Jos.:
    23 juli 2012
    Ha die Miep,
    Zoals het orakel van Barcelona altijd zegt:
    "Elk nadeel heb zijn voordeel". Je hebt nu minder mee te sjouwen.
    Nu in alle ernst: Doe rustig aan en zet 'm op!
    Kus.
  6. Danielle Slootjes:
    26 juli 2012
    succes, Margriet! leuk om zo beetje op de hoogte te blijven van je avontuur!
  7. Jos.:
    26 juli 2012
    Hallo lieve knappe dochter,
    Hoe is het met je?Heb je je lichamelijke en geestelijke evenwicht weer terug of duurt het toch langer als je had gehoopt.
    Morgenochted komt Job,we verheugen ons op zijn komst.
    dikke kus van je moeder.