Santiago, por fin!

1 augustus 2012 - Santiago de Compostela, Spanje

Lieve allemaal

Gisteravond om aangekomen in Santiago, om 21.15u stonden we voor de kathedraal. Ik kan het nog steeds niet geloven. Gisteren was een beetje een uit de hand gelopen grap. Sinds O´Cebreiro wandel ik samen met Alberto en Vieri. We waren eergisteren de grens overgegaan van de provincie Lugo naar A Coruña, vandaar gaf het paaltje aan dat het nog zo´n 60 km was naar Santiago. We hebben daar overnacht en de volgende dag maakte ik een grap over dat we wel meteen door konden lopen. Volgens mij hadden we er geen van alle echt veel zin in, maar je moet toch een keer aankomen. Totaal uitgeput en met voor de eerste keer pijn in mijn voeten kwamen we aan in Santiago en liepen we direct naar de kathedraal. De uitputting, zowel emotioneel als fysiek, maakten misschien wel dat het aankomen als een anti-climax voelde. Alsof ik wakker ben geworden uit een droom. De hele wereld waar je in zit als pelgrim loopt dwars door het reguliere leven heen. Pelgrims leven een beetje hun eigen leventje, ook al gaan ze door dorpen en steden waar mensen leven die een poging wagen een normaal leven te leiden. Nu is de pelgrimstijd voorbij, het doel is bereikt en ik zal me ook weer moeten gaan begeven in mijn normale leventje met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Leeg is het gevoel dat nu overheerst. Niet op een vervelende manier of op een fijne manier, maar echt gewoon leeg. Geen andere woorden voor.

De laatste keer dat ik schreef was ik nog aan het strijden met en tegen de elementen en gewoon het eindige van het menselijke lichaam. Na het loslaten en de rust die daardoor ontstond heb ik nog enkele dagen overwegend alleen gelopen. Op het moment dat ik dacht dat het wel leuk zou zijn om oude bekenden tegen te komen, kwam ik Tim weer tegen en zijn kleine ´gang´. Nog een andere oude bekende, Colin, de Ierse man die ik totaal verwoest achter had gelaten in de voorsteden van León kwam ik na Villafranca del Bierzo tegen. Ik zag in de verte een pelgrim heen en weer zwabberen en ik dacht, dat is of een huilende vrouw of het is Colin. And there he was. Ik zal niet zijn ogen vergeten toen ik langs hem ging lopen en mijn pas vertraagde, dat was echt een brede grijns waard. Hij keek opzij een beetje gepiekeerd en meteen keek hij naar mijn sokken, mijn rode sokken zijn blijkbaar mijn handelsmerk geworden. Toen volgende een grote omhelzing en een grote opluchting. Jij leeft nog en ik leef nog en de camino heeft toegestaan dat we elkaar nog een keer konden zien. Natuurlijk gingen de gesprekken al heel snel weer heel zwaar en het lopen werd hetzelfde. Met een glimlach heb ik, zonder grote ingreep, Colin alleen laten wandelen en ben zelf verder gegaan. Een overwinning op mezelf.

Het landschap veranderde vanaf Villafranco del Bierzo heel erg snel. Van grote uitgestrekte vlakten rode aarde, droogte en stof met geen schaduw naar de heuvels van León, naar de bergen van Galicia. Het groene Galicia waar de bevolking zich alleen maar stoort aan de pelgrims die door hun land trekken. Nergens nog zo´n onvriendelijk volk tegen gekomen als hier. Ergens wel begrijpelijk. In deze provincie is het zogenaamde punt ´100´. Dat is het punt waarvan af het nog maar 100 km lopen is naar Santiago. Als je de felbegeerde Compostela wil behalen, oftewel de grote aflaat, dan moet je op dat punt of daarvoor beginnen met wandelen.

Ergens na Sarría is dit punt 100 en dat merk je meteen aan het volk dat hier rondwandelt. Het doet je ook wel goed voelen, want je wordt door heel fris uitziende en fris ruikende mensen met schone rugzakken ingehaald, die aan het eind van de dag stijf en stram en met voeten vol blaren rond zwalken in de herbergen voor pelgrims. Zo zijn we bijna allemaal begonnen.

Zojuist heb ik ook de Compostela aangevraagd, ik kon het niet laten. Er was totaal geen rij dus ik hoefde niet uren te wachten, maar was meteen aan de beurt. De jongen van het Oficina do Peregrino vroeg meteen of ik met de fiets was gekomen. Ik keek naar mijn grote wandelstok en ik keek hem aan en zei, ´euhm neuj´. Hij zei dat ik heel snel had gelopen en dat dat niet vaak voorkomt. Ik had van te voren ook niet kunnen bedenken dat het me zo makkelijk af zou gaan. Mijn theorie dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn is voor mij na deze weg, weer proefondervindelijk positief te bevestigen. Ik kan niet verklaren hoe ik zonder fysiek getraind te zijn, deze route zo ´makkelijk´heb kunnen lopen. Eens te meer heb ik ondervonden dat alle barrieres in je hoofd zitten en dat vindt zijn uiting in het lichaam. Nu gaat het richting een verkooppraatje, maar ik weet zeker dat yoga en meditatie de beste voorbereidingen zijn geweest om dit te doen en uit te lopen.

Dank jullie voor het volgen van mijn verslagen en voor jullie geweldige reacties. Het was elke keer weer hartverwarmend om te lezen hoe jullie hadden gereageerd op de verhalen die ik had geschreven.

En ik wil graag beeindigen met dat ik jullie een wandeltocht als deze allemaal toewens!! Hoe de uitkomst ook moge zijn. Het is altijd goed.

Een grote omhelzing en nu ga ik naar de pelgrims mis en ik zal genoeg wierook opsnuiven voor jullie allemaal.

Margriet

7 Reacties

  1. Danielle Slootjes:
    1 augustus 2012
    geweldig, Margriet! Respect!
    liefs, Danielle
  2. Mathilde:
    1 augustus 2012
    Gefeliciteerd Margriet!
    Wat een mooie verhalen/ervaringen. Ik heb je wens al ter harte genomen en loop nu het Pelgrimspad om ooit (volgend jaar?) in Santiago aan te komen. Mede door ons gesprek in juni ben ik nu eindelijk gestart. En...2e tip van jou: ook ik schrijf een reisblog op deze site. Dank je voor je inspiratie en behouden thuisreis gewenst.
    Liefs,
    Mathilde
  3. Bas:
    1 augustus 2012
    En hoppakee, ie kun je naast je vierdaagsekruisje ophangen!
    Wel een gek ritueel van die Pelgrims: wierrook snuiven. Maar goed, ieder z'n ding :-P

    Wel terug moppie!

    -X-
  4. Jos.:
    1 augustus 2012
    Ha die Miep.
    Proficiat met het uitlopen van deze Pelgrimstocht. Dit is weer eens wat anders dan de processie van Handel. Wij verlangen er naar om je zaterdag weer in onze armen te kunnen sluiten. Je zoon voorop!!
    Kus.
    Tip voor Bas: Wierook is de coke voor de katholieken.
  5. Mech:
    2 augustus 2012
    Hei Grietksi, geweldig gedaan!! En ja, ook wel weer jammer dat t er weer opzit (in ieder geval ook voor de lezers!). Ik neem m mee, je wens voor ons allen om in de pelgrimssokken te treden.... Zelfs toen ik n tapaatje camino nam (inderdaad vlak voor Sarria) werd ik overvallen door een leeg gevoel in Santiago, vooral omdat het zo naar meer smaakte... wie weet wanneer... Ik heb jouw schelp in elk geval nog steeds op mijn nachtkastje liggen en ook nog wel een ouwe hockeystick als wandelstok in de paraplubak staan... Spreek je gauw, geniet van je mannetje en van iedereen als je straks weer thuis bent.
  6. Tante Innebogje:
    2 augustus 2012
    Wow, goed gedaan!!!
    Moet heel gek zijn geweest om vandaag niet te lopen. Ontwenningsverschijnselen?
    In ieder geval kun je je nu op gaan maken voor de reis naar huis, waar iedereen met smart op de uitgebreide versie van je verhalen wacht!
  7. Rachel:
    3 augustus 2012
    Lieve Margriet,

    Hartstikke goed gedaan, meid!

    Tot gauw.

    Liefs,
    Rachel