vastberadenheid

19 juli 2012 - Ledigos, Spanje

Vandaag aangekomen in het gehucht Lédigos. De meseta is groot, lang, uitgestrekt en het is bovendien erg heet. Prima omstandigheden om goed te kunnen oefenen in langzaam kapotgaan. Pelgrims met blaren worden niet meer afgeleid door de omgeving en kunnen zich volledig focussen op de leeglopende blaren, de nieuwe blaren die ontstaan en de pijn van het scheef lopen om de blaren te ontzien, waardoor er nog meer blaren ontstaan. Ik heb makkelijk praten, want ik heb geen van dit alles. Volgens mij heb ik nog nooit zo´n van gezondheid blakende voeten gehad. Voor het eerst ook in mijn leven ervaar ik hoe het is om warme voeten te hebben, die gewoon niet meer af willen koelen. Dat is mijn ongemak, maar dat durf ik niet te delen met de andere pelgrims die zoveel lijden.

Mijn problemen zijn van andere aard. Om te beginnen moet ik me leren te beheersen en dat heb ik eigenlijk tot nu toe nog heel goed gedaan. ´s Ochtends voel ik me heel moe en vraag ik me ernstig af waarom ik hier loop, maar na het ontbijt en de café con leche gaat het al een stuk beter en kan ik weer omhoog kijken het landschap in, in plaats van naar mijn eigen bewegende voeten. En dat zijn er stukken dat ik letterlijk vleugels lijk te hebben, dan stamp ik iedereen voorbij en voel ik me net Rambo on a mission. Dan weet ik dat het niet meer goed gaat en dat mijn hoogmoed me zal leiden tot val. De eerste de beste gelegenheid om te overnachten is dan meestal prima. Ik vermijd de grote plaatsen en ik zoek juist de kleine plaatsen uit. Zoals gisteren toen ik overnachtte in Villarmentero del campos. Een dorp van 4 inwoners en met de zomer zijn het er 8, nl. 4 hippies die de Albergue runnen. Ik wist niet wat ik zag, het leek wel een woestijngebied, dat kwam waarschijnlijk door de extreme hitte, en dan stonden daar twee Tippies en een stuk rioolbuis waar een matras in lag, op het grondgebied van een café-albergue. Mijn overmatige stapdrang werd bij het binnenkomen van de slaapzaal, meteen vervangen door grote vermoeidheid en na een douche en mijn kleren te hebben gewassen stortte ik me in mijn bed. Na een uur werd ik kwijlend wakker door de hitte, ik wist mezelf gewoon geen houding te geven, net zo min als de andere pelgrims die inmiddels waren binnen gedruppeld. Gelukkig kregen we om half acht een heerlijke maaltijd met lekkere wijn, maar nooit meer zo lekker als in La Rioja en in Navarra, en dat deed erg goed. Gezellig gekletst en een grote chocolade ijs gegeten.

Om 22.00 was het bedtijd en ik kon de verleiding niet weerstand, ik pakte mijn spullen en ben in de Tippy gaan slapen. Een heerlijke rustige nacht, en in geen twee weken zo goed geslapen als die avond; geen snurkers, geen hitte en geen onrustig draaiende pelgrims, om nog maar niet te spreken over de pipo´s die hun tas vol hebben gepropt met duizend plastic zakjes en bijna al die zakjes moeten nalopen voordat ze gevonden hebben wat ze zochten. Argh. In tegenstelling, de Tippy was heerlijk.

Vandaag was een zwaar stuk van maar liefst 17 km zonder enige schaduw of stopplek. Ik zag er erg tegenop. Voor mij liep een pelgrim die ik al twee keer had ingehaald, die enorm aan het sloffen was. Ik ging naast hem lopen en vroeg hem of het wel ging omdat hij in grote pijnen leek te verkeren. Dat klopte. De volgende 30 km hebben we samengelopen, ik moest mijn tempo verlagen, maar dat was voor mijn kleine teen en bovendien voor mijn humeur helemaal geen probleem. Colin komt uit Belfast en ik heb zo hard om hem gelachen dat ik ervan in mijn broek pieste. Daarna kwamen ernstiger verhalen. Ik weet natuurlijk wel een beetje van Noord-Ierland, maar wat hij me uiteindelijk vertelde.....afschuwelijk. We komen allemaal uit Europa, maar mijn god wat een verschillende achtergronden hebben we. Al met al was het een geweldige wandeldag, met veel lachen en hier en daar ook een grote brede Ierse judoka die een traan moest laten.

Ik was eigenlijk bezig om te beschrijven wat mijn problemen zijn in vergelijking tot de andere pelgrims die met name fysieke klachten hebben.

Verveling. Het gevoel, ja ik weet het wel, ik heb me wel bewezen ik kan bijna twee achter elkaar ongeveer 30 per dag lopen zonder fysieke pijn. Ik ga maar weer naar huis. Dat is nu echt mijn mentale conditie, ´njaaaa het zal wel, laat maar zitten´. Spoiled little girl. Dus ik ga me niet laten afleiden door die gedachten en ik ga gewoon door. Bijna halverwege....toch.

7 Reacties

  1. Carolien:
    19 juli 2012
    Hey dokus, leuk verhaal weer! Nog steeds vind ik het zo knap van je. Ik zie elke dag duizenden 4 daagse lopers voorbijtrekken, die nauwelijks meer kunnen lopen, maar zie hoeven maar 4 dagen, jij 4 weken!! Leuk ook dat je zoveel bijzondere mensen ontmoet. Heel bijzonder! Bedankt voor weer een leuk stukje! Sterkte, zet hem op en tot snel, dikke kus oliebol
  2. Mathilde:
    19 juli 2012
    Dag Margriet,
    Wat een belevenissen! Erg leuk om je verhalen te lezen. Dank je dat ik dat mag doen. Ik ben jl. Dinsdag begonnen in Amsterdam met 7.1 om ooit te eindigen in Santiago de Compostela. Ons gesprek in juni heeft gemaakt dat mijn denken nu omgezet is in daden. Groeten!
  3. Tante Innebogje:
    20 juli 2012
    Vanochtend tijdens de zoveelste hoosbui 'het hele eind' van de parkeerplaats naar kantoor moeten rennen, en daarna 3 trappen op omdat de lift het niet deed. Puffend en hijgend achter mijn bureau neergevallen.
    En jij loopt gewoon 30 km per dag in de brandende zon, 4 weken achter elkaar...Wow!
  4. Trudi:
    20 juli 2012
    Die verveling: hou dat maar vast margriet, daar gaat het om, dat is het moment, denk ik dan.
  5. WIes:
    20 juli 2012
    Ha die Margriet,

    Leuk om je verhalen te lezen! Je vertelt ze, zoals altijd, in geuren en kleuren! Zet hem op! Je kunt het.

    Liefs, Wies
  6. Frans en Ineke:
    20 juli 2012
    Hei Gollus, na wat geklungel met de iPad op de camping lezen Frans en ik jouw
    Spannende avonturen. Zeker weten dat jij voorlopig voorruit kunt om al die ervaringen te verwerken. Intussen genieten wij eindelijk van wat zomer want dat hebben ze hier in benivay ollon. Morgen komt Corine met aanhang dus ook weer wat drukker maar ook gezellig. Super van jou om in die hitte te kunnen lopen. Blij dat we met jou je verhalen mogen delen. Weer een dikke knuffel uit Benivay.. Veel sterkte en als het even niet lukt wij zijn er in gedachten bij. De gollusen zuit Bergeijk
  7. Jos.:
    21 juli 2012
    Ha die Miep,
    Leg tzt eens uit wat Tippies zijn.
    Verveling is zoiets als hongerklop bij wielrenners.Dit fenomeen is te bestrijden door te eten. Verveling is te bestrijden door te genieten van en het koesteren van mooie, dierbare en ontroerende momenten die je meemaakt tijdens je tocht. Dat je dat doet blijkt uit je eerlijke en interessante verslagen.
    Zet 'm op!!
    Dit advies wordt je gratis aangeboden door ....
    Je vader.
    Kus.