Wandeldag 2 Navarette naar Nájera

In de albergue municipal kwam leven in de slaapzaal rond half zes. Dus wij lieten ons in de opstaande stroom meevoeren en stonden ook op. Deze keer had ik voor het ontbijt gezorgd: een verlept stpkbrood, fruit, vache q rit en magdalenas (zoete plakkerige cakejes) Het viel me nu op dat iedereen zonder ontbijt, tassen in pakt, voeten aftapet of alleen insmeert en misschien een vies kopje automaten koffie naar achtergietend de nacht, ochtend in stapt om te gaan lopen. Job eet onverstoorbaar door op zijn eigen tempo en ik doe met hem mee, maar ik verbaas me wel over de ontbijtloze start. Hier en daar is misschien nog een pelgrim die een zakje geplette goijbessen en water laat oplossen en dit met veel smaak opdrinkt, maar dat is wel het meeste. Het herinnert me wel aan mijn eigen fanatisme van enkele jaren geleden.

En dan is Job klaar en kunnen we vertrekken. We hebben veel geluk met het weer, het is bewolkt, hierdoor drukkend en zelfs een beetje fris, maar geen brandende zon in onze nek. Job liep de eerste 7,8 km fluitend. Daarna een stop met warme chocolade, napolina (of twee, voor Job) en een potje tafelvoetbal. Tussen Ventosa en Najera begint Job steeds meer over zijn pijnlijke voeten te klagen. We houden meerdere kleine pauzes. Even zitten en wat eten en drinken en vervolgens de mieren plagen door een steentje op de ingang van hun mierenhol te leggen. Verder hebben Job en ik veel lol om het ´traktortje´. Dit is een geval van ´daar had je bij moeten zijn´, voor de liefhebbers leg ik het graag een keer uit. Het deert niet, want de lol om het traktortje zorgt voor verlichting en minder voelbare zere voeten.

Het saaie stuk door de voorstad van Najéra is wederom een zware dobber voor Job, dus ik zet flink de pas erin en zeul Job achter me aan. Die wordt dan weer boos dan ik zo loop te sleuren. Gelukkig kunnen we er beiden om lachen en bereiken we uiteindelijk de rivier waar de ´Albergue Puerta de Najera´ ligt. We worden geplaatst in een kamer met 2 stapelbedden, maar hebben geluk. We blijven met zijn tweeen en daarmee hebben we een goede niet verstoorde nacht. Een tegenvallers is dan weer dat het lastig is om op te staan.

Bij aankomst gaat Job uitgeput om een bankje liggen met zijn hoofd rustend om ET en een levenloze blik die staart in de verte. De hospitalera maakt zich zorgen om zo´n vermoeide jongen. Ik stel haar gerust. En ja, binnen 5 minuten is Job op volle kracht aan het spelen met de lego een na het eten huppelt hij naar het plaatselijke zwembad om daar als een wilde dolfijn rond te spartelen. Na een half uur kom ik hem ophalen en wordt hij achtervolgd door een kudde meisjes. Job wil volgend jaar wel weer naar Spanje, en dan langer op een plek blijven. Ja, bij het zwembad zeker ;))