Wandeldag 3 en rustdag, busdag

Van Najéra naar Santo Domingo de la Calzada, dat zijn 21 km en ik dacht na twee dagen rond de 15 km moet dat wel kunnen. Ik kreeg gelijk.

In Najéra stonden we, met iets meer moeite, rond half 7 op en vervolgden ons vaste opsta ritueel. Aan de ontbijt tafel bekeken we alle gehaaste pelgrims, terwijl wij rustig ons ontbijt nuttigden. Blijkbaar had ons gedrag uitwerking, want er was zowaar nog een pelgrim die bij ons kwam zitten, na wat gedraai met haar eten, en ook ging ontbijten. Ze was gestart vanuit St Jean Pied de Port en had zich aangesloten bij pelgrims die als een dolle op weg gingen. Het tempo lag hoog en de kilometers waren meer dan genoeg. Ze was tot haar grote verdriet gedwongen een dag in Najéra te blijven omdat ze zoveel blaren had. Ze had duidelijke moeite de pelgrims los te laten met wie ze enkele dagen had gelopen. Hiervoor in de plaats was ze in de albergue gebleven en had de hospitalera geholpen met schoonmaken, waarmee ze de hospitalera heel erg blij had gemaakt. Vandaag ging ze maar weer lopen.

Na tanden te hebben gepoetst, schoenen gestrikt en wandelstok gepakt, stapten we naar buiten. Job hield plots zijn hand op zijn buik en meldde me dat hij buikpijn had......Wilde hij even zitten? Nee. ´Ik denk dat ik toch even naar de wc moet´. Ga je gang (grummmmmmmbblellele) Een mooie oefening in geduld. Job nam zijn tijd en kwam rustig na een kwartiertje naar buiten gestapt. Ik kon mijn stapdrift al die tijd bedwingen en heb rustig op hem gewacht zonder hem op te jagen.

Ik had Job voorbereid op het klimmetje en dat werkte wel goed. Na 5,7 km hielden we pauze met de vaste bestelling, colacao, cafe con leche en een (of twee) Napolitana´s voor Job.

Daarna wachtte ons een langere en steilere klim naar Cirueña waar ik een beetje tegen op zag. Ik zou Job waarschijnlijk aanmoedigend naar boven moeten slepen. Maar niets was minder waar. Job ging los op zijn starwars in combinatie met de dino´s en met de minecraft er tussendoor, daar zou hij een filmpje van gaan maken. Hij liep met twee wandelstokken, al pratend, zo snel dat ik zwetend en hijgend achter hem aan liep en hout op het vuur verdiepende vragen bleef stellen over het verhaal dat hij aan het vertellen was, waarvan ik de structuur allang kwijt was. Innerlijk moest ik erg lachen. Op de top maande ik Job even stil te staan en achterom te kijken wat hij nu al in rap tempo had geklommen. Hij keek ongeinteresseerd en vroeg of door kon gaan met zijn verhaal. Haha, ik heb zijn geheim top onvermoeibaar lopen gevonden. Het traktortje was niet meer nodig.

Een paar kilometer voor Santo Domingo begon de zon door te breken en ik voelde meteen grote dankbaarheid dat dat nu pas gebeurde. Voor Job vormde dit wel een obstakel en het zuchten begon weer. Mopperend liepen we het voorgebied, met kleine industrie, van Santo Domingo binnen. Ik wist dat meteen bij het betreden van het historisch centrum een klooster lag dat een albergue had. Ik besloot Job niet verder te zeulen, maar meteen hier te stoppen. Zichtbaar oververmoeid kwam Job binnen en binnen 5 minuten was het hetzelfde patroon. Hij wilde heel erg graag naar het zwembad. Na boodschappen te hebben gedaan, Job bleef ondertussen lekker met zijn lego spelen op zijn stapelbed, en eten te hebben gekookt gingen we dan maar op weg naar het gemeentelijke zwembad. 3 km verderop!! Nu was ik de mopperaar en Job was heel lief en meelevend. Sorry mama, dat je helemaal met me mee moet lopen. En huppeld ging Job de 3 km naar het zwembad. Na een half uurtje plonzen hielp ik Job eraan te herinneren dat hij makkelijk 26 of meer km op een dag kan afleggen.

De busdag de volgende dag was een tegenvaller. Naar Burgos ging heel snel. Onderweg zagen we zwoegend pelgrims, waaronder de fanatieke, goijbesdrinkende Frans, Spaanse moeder met 2 kinderen en haar moeder. Echte buspelgrims. In Burgos hadden we pech. Het was weekend en pas om 17.30u ging er een bus naar León met 3 plaatsen vrij. De hele dag in Burgos rondgehangen. Best vermoeiend, maar wel leuk dat ik de kathedraal nu eindelijk een keer van binnen heb gezien. Job deed heel sportief met de audiotour, tot hij na 14 beschrijvingen van laatgothische zuilen, albasten beelden, alle heiligen, en belangrijke stinkerds die daar een kapel hadden mogen gebouwd, aangaf dat hij er wel klaar mee was. Ik vond helemaal niet zo erg om de audiotour op te geven en we verlieten de kathedraal om maar weer te gaan rondhangen en eten.

Leon was afschuwelijk, alle Spanjaarden lagen op straat uit te gaan, bruiloften te houden, vrijgezellen feesten te houden en wij ploegden daar doorheen op zoek naar een slaapplaats. Ik baalde van mezelf, dit had ik kunnen hebben voorzien. Een blik op Job en de vraag of hij het nog volhield gaf me nieuwe moed. Job was vol energie en deed met zijn wandelstok verschillende gevechten uit StarWars na.

Na heel wat dwalen door het doolhof van de oude straten van Leon, de kaart van de stad driftig bestuderend en alle albergues af gaan met bordjes ´completo´ was ik klaar voor een overpriced hotel. Het bleek niet nodig; we liepen een pleintje op met een Albergue van een benedictijns klooster. Er was nog plek, gescheiden slaapzalen (dus geen gesnurk), we kregen een speciale pelgrimszegening en we konden zelfs nog wat eten in de comedor. We deelden een menu, ik de ensalada mixta en Job een dikke vette kipkluif die hij smakelijk afsloeberde. De camarera was onder de indruk en vond het leuk te zien met hoeveel smaak Job het vlees naar binnen werkte.

Goede nachtrust gehad en de volgende dag, heel helaas, weer een stuk met de bus naar VillaFranca del Bierzo (anders kan Job niet zijn felbegeeerde compostela halen)