S:t Olavsleden Sundsvall- Trondheim

Dag 0 -Eindhoven de gekste!

Carolien bracht me naar het vliegveld Eindhoven vanwaar ik zou vertrekken naar Stockholm, Arlanda. Rugzak daar voor de zekerheid laten inpakken in plastic in verband met de losvastgebonden tent. Ondanks dat ik programma brons, daar is blijkbaar keuze in, gebruikte het machine zoveel folie dat de plastic soep in de Stille Oceaan een serieuze uitdager te verduren kreeg. Daar ga ik dan met al mijn goede bedoelingen om op zijn minst een kleinere voetstap achter te laten dan de gemiddelde West- Europeaan. In een klap sta ik met mijn vlucht naar Stockholm en deze folieberg op gelijke hoogte. De volgende uitdaging stond me te wachten bij het inchecken van de houten wandelstok die ik samen met Job nog in Logrono had aangeschaft. Er was geen eenduidig antwoord op de vraag hoe ik het ding kon meenemen, dus koos ik de minst voor de handliggende, maar de voor mij voordeligste optie. Gewoon via het apparaat inchecken en net doen of het handbagage is. Dat ging goed tot en met de sticker die uit de computer kwam gerold. Helaas wilde de lopende band niet meewerken waarop ik besloot op mijn buik liggend de stok te werpen op de grote perifere lopende band die wel gemoedelijk door rolde. Ik had de stok nog niet los of werd in mijn nekvel door de nichterige informatiebalie medewerker terwijl zijn collega vliegensvlug de stok van de band haalde en de sticker verwijderde. “ Ik had haar al gezegd dat dat zo niet gaat”, zei de informatiebaliemedewerker zuchtend tegen zijn collega van het grondpersoneel. Mijn zusje nam daarop de meest wijze beslissing en zei me dat ik de wandelstok maar beter aan haar kon geven en een nieuwe kopen in Zweden. Mopperend gaf ik me over. De rest van de reis verliep zonder kleerscheuren.
In de trein van Arlanda naar Sundsvall maakte ik mezelf nog onsterfelijk belachelijk tegenover de conductrice. In een poging zo Zweeds mogelijk te zijn, dat wil zeggen zo minst mogelijk buitenlandse toerist zei ik heel nochalant tegen de mevrouw die door de trein liep, een trolley voortduwend: ‘ Nej, tack’. Waarvan ik zou denken dat het ‘ nee, dank u’, zou kunnen betekenen. De mevrouw keek me echter fronsend aan en boog zich maar naar mijn medepassagiers naast mij. Terwijl ik mijn hoofd oprichten om te kijken wat voor versnaperingen ze eigenlijk aanbood zag ik een laptop staan en besefte ik dat dit een medewerkster was van SJ ( de Zweedse ns).

In Sundsvall aangekomen, het was inmiddels 20u, besloot ik wilde plannen om het wildkamperen als concept maar direct uit te proberen en min tent midden in een park te plaatsen niet ten uitvoer te brengen. Ik wendde me tot de superpraktische wandelgids over het Olavspad van Sundsvall naar Trondheim, geschreven door Ria Warmerdam en zocht direct naar hotelovernachtingen. Het Elite Hotel dat ik verkoos was chique en charmant, ik durfde haast niet binnen te treden. Mijn lef werd beloond door een allervriendelijkst ‘ Hej!’ van de onberispelijk in donkerblauw pak gestoken receptioniste. Toen ik me rustig en comfortabel had genesteld in mijn luxe hotelbed voor 1 nacht besefte ik me dat ik geluk had gehad op het vliegveld van Eindhoven. Op een willekeurig ander vliegveld was ik waarschijnlijk afgevoerd geweest naar een bedompt marechaussee hok waar ze me flink aan de tand hadden gevoeld over mijn religieuze gedachtengoed, waarop ik naar grote waarschijnlijkheid de vlucht niet had mogen maken en daarbij op zijn minst een levenslang durend vliegveld verbod zou hebben gekregen. Dat kan alleen maar in Eindhoven.