Dag 8: Afronding

Lieve lezers, voordat ik het laatste verhaal ga schrijven van deze wandeltocht wil ik jullie allemaal bedanken. Superleuk en aansporend jullie lieve reacties! Heel veel dank! Tack so mycket! Een knuffel, Griet.

Jämtkrogen-Bräcke (wandelgids 20 km, stappen geregistreerd 25 km, door het wandelen van het station in Gällö naar Camp Viking)

Vanochtend was ik vroeg wakker en besloot eens een keer vroeg te starten. Om 4 uur kieperde ik, bij wijze van afscheid, nog een emmer bronwater over mijn lijf, dat ineens helemaal wakker was. Ik voelde me fris en klaar voor de laatste wandeldag. Van de drie paar natte wandelsokken trok ik het minst natte paar aan en de uitgespoelde nog vochtige kleren deed ik over mijn lijf. Tas ingepakt op de rug en lopen dan maar. Ondanks dat het 4.30u was toen ik wegliep zag ik dat Stefan uit zijn huis kwam om me uit te zwaaien, ik zwaaide hard, dankbaar voor de gastvrijheid en afsluitend terug. Ik had mijn Jacobsschelp in zijn brievenbus gelegd. We hadden we het tijdens het soep eten bij het vuur over pelgrimeren gehad en hij zei wel naar Santiago te willen gaan lopen. Misschien kon ik hem een eerste aanzet geven, maar ik wilde er niet bij zijn als hij het pelgrims attribuut zou vinden. Bovendien ging mijn weg op dat moment door. 

De vele muggen, het natte hoge gras en paar kilometers aan uitdagende bospaadjes waren nu bekend terrein. Het bospad werd breder en de meren talrijker. De muggen bleven in dezelfde hoeveelheid om me heen zwermen. Bij Lillkrogen hield ik een grote pauze bij het meer. Met warme choco, oploskoffie en thee, zo uitgebreid had ik nog niet eerder gepauzeerd. Wederom leverde de trianga me een grote dienst, ondanks het gewicht dat ik al een week heb lopen vervloeken. 

Lillkrogen is wel een toepasselijke naam bedacht ik me. Terwijl ik erheen liep en probeerde het gehucht zo Zweeds mogelijk uit te spreken voegde ik er zelf aan toe, de kleine kroeg. Ik bleek er niets eens ver vanaf te zitten las ik op een bordje in het gehucht, waarop werd uitgelegd dat alle huizen rondom een kleine herberg/ kroeg werden aangeduid als Kleine Kroeg. 

De weg ging verder naar de grootste plaats waar ik de afgelopen dagen doorheen ben gekomen: Bräcke. Uit ervaring weet ik dat de echt bewoonde wereld wel een cultuurshock kan veroorzaken. En dat deed het nu ook. Al die mooie, zware dagen vol nieuwe ervaringen, veranderende landschappen, natuur, frisse lucht, zoveel frisse lucht....snik.

Er was ook geen camping of een fatsoenlijke plek om te kunnen wildkamperen, dus ik besloot om direct naar een eerst volgende plek op de route te gaan waar een camping dicht bij het station was. Het werd Gällö met Camp Viking, gerund door Vlamingen.

Dit wandelpad loopt parallel aan de spoorlijn tussen Sundsvall en Trondheim en de E 14, dus het is altijd mogelijk om op een bus of trein te stappen om verder of terug te gaan op de route. 

Me terugtrekkend in de stuga, speciaal voor pelgrims tegen een pelgrimstarief, neem ik afscheid van de wandeldagen en bereid me voor op de geciviliseerde wereld, groter nog dan Bräcke. Dat ga ik in etappes aanpakken, net als het wandelen.

Dag lieve lezers! Dank voor jullie steun en berichten. Een warme Olavsgroet, Griet ( ik moet er bijna een beetje van huilen)