Dag 6 Ljungaverk Hussborg- Tälje

Wandelgids 14,5 km,

Stappen geregistreerd 15 km

Vakantiewandelaar

Uitgebreid lig ik hier in mijn eentje in de hut van het Taljegarden Lantgardshotel. Met goed en wel 14 km in de benen ben ik hier gestopt om me voor te bereiden op de lange wandeling, ongeveer 40 km door het bos. Geen huizen, geen winkels, dus alles wat ik nog aan eetbare materialen in mijn tas heb zitten zullen het na die tocht niet overleefd hebben. Dan krijg ik hier van Carin in ieder geval nog ontbijt en kan ik nog onbeperkt thee drinken in deze luxe hut/ huis, met drie lege stapelbedden. Of ja, 1 stapelbed voor de helft leeg. Ik heb hier een prachtig uitzicht op het meer Täljeviken, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vooral op mijn bedje lig.
Vanochtend tijdens het luxe ontbijt buffet nam ik me voor dat ik gewoon een vakantiewandelaar ben die een pelgrimsboekje volgt. Ik ben blijkbaar wel een doelgroep voor het spiri-toerisme. Spiritueel gerichte vakantie activiteiten die een uitgebreide inzet vragen, maar wel aangenaam moeten blijven. Deze toerisme branche is enorm groeiend, zie het succes van de Camino de Santiago, elk jaar komen er meer pelgrims aan in Santiago de Compostela. Zo ook hier op het Olavspad in Noorwegen en Zweden.
Als een lieux de mémoire wordt gerefereerd aan mythes, legendes, pelgrimreisgidsen uit de Middeleeuwen en natuurlijk fysieke plaatsen waaraan deze herinneringen worden gekoppeld. Dit laatste fenomeen is met name hier erg zichtbaar. 

Het S:t Olavspad verwijst naar de Noorse koning Olav- De Dikke- Haraldsson II (volgens Wikipedia, maar desalniettemin leuk om te vermelden). Hij had zich ingezet om Noorwegen en Zweden te kerstenen, daar zal hij zijn politieke redenen voor gehad hebben, want hij maakte er geen vrienden mee. Noorse edelen wilden hem weg en dat ging niet vredenlievend, net zo min als de kerstening uitgevoerd door Olav zelf. De laatste strijd werd gevoerd in Stiklestad in 1030, waar Olav ten val zou komen. Hij zou in Stiklestad zijn geraakt door via de Oostkust, via Zweden dus, Noorwegen binnen te vallen. Na zijn overlijden is Olav door een bevriend bisschop direct gecanoniseerd. Vermeldenswaardige bijkomstigheid is dat hij vanaf dat moment blijkbaar niet meer de Dikke mocht worden genoemd, maar de Heilige. Vandaar dit hele pad van Sundsvall naar Trondheim. Een groot oorlogspad dat is afgelegd door een dikke koning die zijn edelen wel eens een lesje zou gaan leren.
En daarna al die vrome pelgrims in de vroege Middeleeuwen naar Nidaros om de resten van deze heiligverklaarde te gaan bewonderen. Niet dat andere pelgrimsplaatsen met minder illusies tot stand zijn gekomen.

Dan nu hier op het Olavspad in Zweden gebruikmakend van dit culturele geheugen, zijn diverse pleisterplaatsen opgetrokken. Niet alleen picknick banken en stempels, maar met name de zogenaamde Olavsbronnen. Mooie mystische verhalen hangen erbij, geplacificeerd nog onaangetast door de elementen, naar mijn schatting niet ouder dan een jaar. Ik denk overigens dat er een heel grote groep weldoeners schuil gaat achter het onderhoud van dit pad. Met name de bewegwijzering is heel duidelijk en frequent en zo ook onaangetast door regen, zon en wind. Desalniettemin loop ik graag op deze steeds drukker bewandelde paden, met duidelijke bewegwijzering en herkenning van voorbij gangers die weer een rugzakdragende ploeteraar door hun land zien trekken.

Om nog kort in te gaan op mijn wandelervaring vandaag: het wandelen zat weer in mijn lijf. Alsof ik afgelopen dagen heb moeten ploeteren om eindelijk weer te voelen dat ik om me heen kan kijken, veerkracht genoeg heb om mijn zware tas af te doen om een foto te kunnen maken en na een korte pauze het gevoel van herstel te ervaren. In Traporten liet ik een stempel zetten bij de camping waar ik aanvankelijk naartoe wilde gaan. Een Nederlands echtpaar heeft al 12 jaar deze tent in handen. Ze hadden in Nederland alles opgezegd en zijn met het hele gezin met drie kinderen ( 16, 15 en 12 jaar). Ondanks gemopper zijn alle kinderen hier helemaal gevestigd en zouden niet meer terug willen. Ik vroeg of ze moeilijke jaren hadden gehad en dat was zo, maar ze zaten hier nu goed. Ze wezen me nog op het kerkje met een beeldje van Olav en dat vanaf nu de wildernis echt was ingetreden. Ik ben benieuwd. Helaas was het kerkje niet open. Verder heb ik in het bos weer heel veel bosbesstruiken gezien, maar aan geen enkele struik zaten nog besjes. Of er zijn hier overfanatieke vogels of de Zweden zijn echt heel dol op bosbessen.
Misschien heb ik meer geluk dieper in het bos. Morgen.