San Fermín

Ooit was er een Fermín, hij werd onthoofd en daarna werd hij San, oftewel heilig. Op de een of andere manier is deze San Fermín de reden dat ze in Pamlona op 7 juli starten met een feestweek vooral bekend om de mensen die in witte kleren en rode sjaaltjes om hun nek voor een stel stieren uit rennen door de straten. Hemingway was weer degene die hier internationale bekendheid aan gaf beginnende bij Amerikaanse tot en met Ierse cowboys die nu rap worden afgelost door Zuidkoreanen en Japanse pipo´s.

Op zondag 8 juli kwam ik aan in Pamplona, midden in deze feestweek, om te gaan starten met de Camino. Ik had al zo´n vermoeden dat het niet een heel goed idee was om in de stad zelf te starten, want Spanjaarden en feesten zijn een goede combinatie voor belachelijk veel alcohol, op losgeslagen mensen en daar doorheen lopen families met kleine kinderen. Mijn verwachtingen werden overtroffen. Aankomende op het busstation kwam de pislucht me tegemoet, het was een groot urinoir en mijn neus dicht houden had geen zin, want die lucht was overal in de stad. Een zee van plastic bekertjes reikend tot aan knieen werd verwoed opgeruimd door de gemeentenreiniging, maar veel succes hadden ze niet. Daarboven op maakte de brandende zon het er niet beter op. Dit was een prima start van de Camino, de chaos en de stank van de stad waren een goede reflectie voor wat er zich in mijn hoofd bevond aan gedachten en andere rommel.

Ik wist me een weg te banen naar de bus om naar een dorpje 2 km onder Pamlona te starten. Cizur Menor. Daar zat ik dan fris en fruitig tussen een groep mensen die al op zijn minst vanaf St Jean Pied de Post, de pyreneen aan het lopen waren.

De volgende dag begon het echte werk. De eerste etappe voor mij was van Cizur Menor naar Cirauqui ( 26,6 km) Een geweldige albergue met een super lieve en behulpzame hospitalera. Het uitzicht was impresionante over de bergen, die ik zelf had beklommen. De volgende dag stond ik megavroeg op, denkende iedereen voor de zijn, maar buiten hadden zich als 3 Amerikaanse gasten verzameld die zich aan het klaar maken waren, we begonnen samen te lopen om 4.45u. Het mooiste moment van de dag. Het was zo donker dat ik blij was met mijn speleogen lampje op mijn kop en, wat ik niet had verwacht, het gezeldschap van de Amerikanen. Zo heb ik de rest van de dag gelopen, alleen of met anderen en weer alleen. Tot aan Villa Mayor. 23,4 km. Een piepklein dorpje met een Nederlandse albergue waar twee Nederlanders vast werkzaam zijn en ´s avonds een kleine meditatie organiseren....tja....de Camino geeft wat hij geeft en je kunt soms alleen maar dankbaar zijn voor wat je krijgt.

Zo is dat ook met de wandelaar. Sommige zou ik graag willen afschudden en met sommige zou je graag meer willen lopen en spreken. Maar het mooiste is gewoon te zien wat er op je af komt en je eigen ding te doen. Zo gaat dat ook met het plannen van de etappes, het is nu na 5 dagen al geen sport meer om ´s avonds als een dolle gek de hele route te gaan plannen met alle rustpauzes. Ik sta `s ochtends op, bijna altijd als eerste, in een snurkende en rustige slaapzaal en ik ben op pad voor de rest vertrekt. En uiteindelijk aan het eind van de dag kom ik ze bijna allemaal weer tegen.

Gisteren had ik een dodemans etappe gepland, gewoon om te kijken wat ik eigenlijk aan kan, de dagen daarvoor voelde ik me steeds zo fit en zo lui. De etappe ging van Viana naar Najera, 38,9 km. `s Ochtends was geweldig, Tim de Amerikaanse jonge met wie ik al twee dagen vroeg was vertrokken lag nog diep te slapen, ik liet hem liggen en besloot alleen te gaan. Omdat ik niet de hele tijd aan het kletsen was kon ik mooi naar de sterrenhemel kijken. Wel drie vallende sterren gezien. Om 7 uur een goed ontbijt genomen, zoals alle dagen, cafe con leche, tostada con tomate en zumo de naranja. En als ik honger heb nog een tostada en koffie en een chocolade broodje, ik ben gewoon een luxe paardje. De hele etappe ging eigenlijk prima tot de laatste 10 km, de zon was niet te harden en de aarde werd warmer en warmer. Als de wind wegviel dacht ik dat ik zou stikken in de warmte en op te grond zou storten en meteen stof zou worden door de droogte en de hitte. Jullie weten dat ik kan overdrijven, maar op dat moment voelde het echt zo. Mijn benen waren keihard aan het verbranden, maar ik wilde gewoon niet stoppen om er zonnenbrand op te smeren, ik wilde alleen maar weg van de hitte. Eenmaal aangekomen in de albergue turistico, een beetje luxer dan een gewone albergue waar pelgrims als vee op elkaar worden gestapeld, voelde ik me al weer prima, maar wel heel moe en heel verbrand.

In het park voorbij Logrono nog vrienden gemaakt met een eekhoorn die zo tam was dat hij niet alleen op de weg bleef zitten toen ik aan kwam, maar toen ik mijn tas neerzette om een stuk appel te geven kwam hij naar me toe gesprongen en klom boven om mijn tas. Hij zat al in de aanval om het stuk appel aan te nemen, toen er twee fietsers aankwamen en hij op de vlucht sloeg. Je kunt geen moment grijpen en natuurlijk heb ik dit niet op foto kunnen vastleggen, want ik had dit heel graag aan Frans en Ine en Gust willen laten zien. Deze eekhoorn was overigens groter dan Toon, waarschijnlijk een mannetje, en met net zo´n mooie staart.

Vandaag rustig aan gedaan en een stuk samen gewandeld met Jouri een van mijn studenten uit Nijmegen, ik wist niet wat ik zag toen ik hem tegen kwam in Cirauqui voor de eerste keer. Samen wandelen heeft weer andere voordelen dan alleen lopen. Nu zit ik in Santo Domingo, vandaag was voor mij 20 km genoeg. Morgen gaat het bewolkt zijn en een stuk frisser, dan zal ik iets minder dood gaan. Het weer is een zeer bepalende factor heb ik wel ondervonden. Ik ben benieuwd. Hier in Santo Domingo slaap ik in een albergue die van een cistercienzer klooster is en de nonnen houden alles goed in de gaten. Ondertussen wordt alles volgepropt, mannen en vrouwen door elkaar heen, er moet natuurlijk ook geld worden verdiend.

Alle mensen die ik ben tegengekomen ga ik maar niet beschrijven, daar is niet zoveel aan. Ik heb wel een tip die ik wil delen, voor iedereen die denkt aan jezelf op een datingsite begeven, doe het niet, maar leer wandelen en doe de Camino. Er worden hier nogal wat paartjes gevormd.