Logroño naar Navarette (dag 1)

19 juli 2017 - Navarrete, Spanje

Rond half zes begint er beweging te komen in de pelgrims die in onze slaapzaal liggen. Ik heb een redelijk verrotte nacht gehad, maar Job lijkt prima te hebben geslapen. Er was bijna geen snurk te horen en dat zijn de nachten die gekoesterd mogen worden. Job steekt zijn hoofd buiten het bovenbed en kijkt naar beneden, waar ik lig. ´Mama, al die mensen staan al op´. Ik vraag of hij wil blijven liggen of op wil staan, ik heb me serieus voorgenomen niet met de ratrace mee te gaan, Job moet niet het gevoel krijgen dat dit een strafkamp is. Na een korte overweging zegt Job, ´Laten we maar opstaan´. Job legt hier voor mij bloot de aanzuigende werking die pelgrims op elkaar hebben in het tempo dat ze lopen, maar om te beginnen ook het moment van de dag beginnen. We pakken rustig de tas in, of dat wil zeggen ik pak rustig de tassen in, en Job speelt alvast met zijn wandelstaf. Na het smeren van een dikke laag zonnebrand stappen we fris en fruitig naar buiten. Ik heb geen ontbijt gehaald, maar het is voor een jongen van 10 wel heel belangrijk om met een goede bodem te starten aan een stevige wandeltocht. Gelukkig opent om 7u een barretje om het plein naast de herberg. Ergens voel ik de onrust en het trappelen om te gaan, maar dit kan ik prima laten en me volledig overgeven aan een goed ontbijt. Bovendien moet E.T. ook goed eten, want die moet de hele weg op de rugzak van Job mee afzien. Job was thuis al vastberaden over het meenemen van E.T., een kleinere, lichtere knuffel was geen optie. Ik vond het prima onder één voorwaarde; Job draagt E.T. En zo zal het gaan.

Na het ontbijt gaan dan toch echt de eerste stappen worden gezet en ik wijs Job op de gele pijlen, en borden die aangeven welke richting naar Santiago. Het wordt een spel en Job noemt het ´De speurtocht naar Santiago´. Daar kan een gemiddeld kinderfeestje niet aan tippen.

De zon begint al vroeg te branden en dat maakt dat het voor de eerste 5 kilometer al heel zwaar wordt en Job wil rusten en zijn hoofd onder een kraantje wil steken voor verkoeling. Zo zal de hele weg verlopen, een paar kilometer lopen, stoppen en wat eten en weer wat lopen. Gelukkig brengen de eekhoorntjes in het park buiten Logrño mooie afleiding, ze zijn zo tam dat Job ze kan lokken met een dennenappel. De zwanen zijn ook aantrekkelijk met hun lelijke jongen. En zo komen we al strompelend aan in Navarette, 12,9 km verder dan ons startpunt. Eenmaal in de herberg aangekomen leeft Job helemaal op en rent hij rond alsof hij nog niets heeft ondernomen vandaag. Na een stevige, warme Spaanse lunch, kan Job niet wachten voor hij naar het zwembad kan. En één van de vrijwillige hospitaleros, een verlegen jongen van 12 die luistert naar de naam Marcos is quasi ongeinteresseerd zeer bereidwillig om met Job en mij naar het zwembad te lopen en zelf mee te gaan zwemmen. Ze hebben dikke pret en Job wordt nog achtervolgd door een horde lokale meisjes die naar hem roepen ´I love you´. Na een uur staan twee bibberende jongens met rode ogen van het chloor klaar om weer terug te lopen. Na nog een beetje stoeien met Marcos en andere pelgrimjongens is het al bijna 22u en zeker tijd om te gaan slapen. Morgen een nieuwe wandeldag, naar Nájera.

3 Reacties

  1. Mech:
    22 juli 2017
    Superleuk griet!! XX
  2. Frans en Ineke:
    22 juli 2017
    We zien het helemaal voor ons, dat rode toch blije bolletje.
    Blijf genieten knuffel
  3. Jos.:
    22 juli 2017
    Gelukkig heb je nog een internetcafe kunnen vinden. Hopelijk zijn er op jullie tocht her en der nog een paar te vinden. De allereerste tocht richting Santiago met Job in jouw buik en nu samen met Job hand in hand dezelfde richting in. Zeer speciaal!! Geniet er van en laat ons van tijd tot tijd meegenieten.
    Dikke kus voor jou en Job.
    Je liefhebbende ouders.